Alexandros Analogue Post

Summer in analog pictures

 There are moments of my recent past that can't go away so easily. Even after living them, they keep on being in my mind. And actually I love it! Summer memories are still in my mind. Some of them are refreshing and help me cope with the boring reality of university. Other are not that good. But that's how life goes. Here are some of my favorite photos taken utilizing my analogue camera! I have slightly edited the lights cause the scanning thing devastates them + the resolution.

Taken during my one-day trip to Antiparos, a small island located next to Paros Island. The main source of income of this specific village is fishing and some small tourist facilities - August 2011

Inside a cave at Antiparos island, a small village located next to Paros island. -August 2011

 Inside the same cave at Antiparos island - August 2011

Inside the same cave at Antiparos island - August 2011

Taken while on board to an isolated beach on Paros island - August 2011, It was a beautiful beach with golden sand and rocks.

Departure from Piraeus Port late at the evening of a summer day. Being on board, ready for a long journey to Crete Island (Rethymno) -August 2011

 Another view of Piraeus Port from the boat before starting the long journey to Crete (Rethymno) - August 2011

 Photo taken while on board. This boat was super fast! Traveling to Paros Island - August 2011

 Shore at Paroikia location in Paros Island. Taken while waiting for my friend Antony to reach the island. A new friendship was about to emerge! - August 2011 

 Different views from Paroikia location in Paros Island. I don't really remember when I took this one. I miss these days of total relaxation and empty minds! - August 2011 

Magnificent sunset in Paroikia location - Paros Island. I had a tough time waiting for a strong wave to be demolished on the sharp rocks, but thanks to Nature it came true! - August 2011

Beach of Keratea. It's name is Kakia Thalassa, meaning Bad Sea (literal translation). One of the place I will remember always because of the memories of my childhood!  I can't still forget the terror I felt while jumping off a gigantic cliff! Hope I will be courageous next time I give it a go. - June 2011

They say that every cloud has a silver lining. You have to wait for the storm to pass in order to admire the rainbow. We can't bring past to presence...but we can make our future look like our favorite past moments. Even better than it. 

Θα παίξουμε αμπάριζα ;

Λοιπόν, ας παίξουμε αμπάριζα. Για εκείνα τα παιδιά που ποτέ δεν γέλασαν, για τα χαμόγελα που κλάπηκαν και τις καρδιές που δεν χτύπησαν όπως ήθελαν. Τι λες, λοιπόν, θα παίξουμε αμπάριζα;

Για τα όνειρα που έπεσαν από τα σύννεφα και διαλύθηκαν στα κοφτερά βράχια. Για την αδικία της ζωής. Για τα παιδιά που δεν αναπνέουν οξυγόνο αλλά τεχνητό θάνατο.  Για την πείνα του κόσμου για δύναμη και λεφτά. Για την πείνα των παιδιών για ένα μέλλον στο παρόν και όχι στο παρελθόν. Τρέχα λοιπόν! Μην περιμένεις να μπουν σίδερα στα πόδια σου. Τότε δεν θα μπορείς να τρέξεις. Τότε δεν θα είσαι παιδί! Τότε η φύση δεν θα υπάρχει. Τότε δεν θα είμαστε πλέον άνθρωποι. Τότε δεν θα θυμόμαστε πως ήταν να αγαπάς. Τότε θα είμαστε οι τελειότερες κουρδισμένες μηχανές. Ξεκούρδιστα πορτοκάλια στο χορό της διάβρωσης του ανθρώπινου νου. Τότε θα κλείσουμε την χούφτα μας και η χρωματιστή πεταλούδα που φυλάει τον καθένα μας θα έχει πεθάνει.

 

Έλα, και πιάσε με. Τρέχα και νίκα με. Γέλα. Μέχρι να πονέσει το στήθος σου. Μέχρι να πέσεις και να ματώσεις από τη ζωντάνια της ζωής. Ξέχνα τα όλα. Και για μία φορά, έλα κοντά. Κοντά, εκεί που θέλω να είσαι. Και όχι εκεί που πρέπει.

The 7th of January

7th day of the New Year and things are not the best. Actually they aren't even good. lol. I didn't expect them to become better just cause the new year came (it would be kinda superstition) but I would love to since begining is half everything. Anyway, I can't do anything for my r.i.p.ed laptop but cry all day. It was a big loss and I guess I wont be able to retrieve the lost photos. Actually I am crying all day cause I have nothing else to do, and actually I am not crying but studying. It's the same thing for me. I can't stop counting the pages left to finish these gigantic scientific herbology and biology books but what's left are more than 300 evertime. Anyway, I am trying to enjoy it since (I have to admit that) I learn very interesting stuff about cells and some chemistry stuff too. Semester is about to begin in less than a month and I have done so little things about it...

I can't wait till tomorrow.It's Walking time. They say we shouldn't be hasty and enjoy every single moment but it's just too hard to follow. We are gonna dance tomorrow somewhere I don't even know. On Monday have something super super super but I dont want to reveal!

Gotta try to decorate my room with some fashion photos I found at an OZON RAW magazine. Last thing to do in my list but it's just in the list.

Some after X-Mas News

   Hello world, have a perfect 2012 with happiness and health and all the other usual wishes people are used to exchanging but don't actually mean 'em.
   I spent Xmas with Antony who's one of my best friends right now and I guess that the time we had together can be characterized as Superb. New Year's Eve night was a magical one, dancing with friends all night and drinking whatever existed. Walking at 6 am for 50 mins in the cold wind in the end. Many many walks and coffees, we discovered a lovely magazine at Gazi where we spent much of your time. Thanks God the prices were very low ! Shopping couldnt be skipped of course. Shirts, boots, scarves and lovely stuff only for us! The vacation come to an end with Tony coming down with a serious flu which extended the vacation for both of us for roughly +2 days. It wasn't bad at all, but Tony had the worst time I guess...

We are just going to Kifissos right now. I will see off Tony and then Xmas holidays will be over. Pity it is that all good thing come to an end... 

θέλω να εξαφανιστώ

λίγες ώρες πριν μπήκε το 2012. Δεν ξέρω τι να γράψω. 2η μέρα του χρόνου λοιπόν. Καλή χρονιά. Επικρατεί ένα χάος. Μα πάνω απ όλους και όλα κυριαρχεί το μπέρδεμα. Απίστευτο μπέρδεμα. το μπέρδεμα των ανθρώπων. πρόσωπα άγνωστα που δεν πρόκειται να συναντήσω ποτέ. έρωτες που φαντάζομαι αλλά δεν υπάρχουν πουθενά γραμμένοι. φιλίες που νομίζω πως είναι στα σύννεφα μα είναι στον αέρα. βόλτες παντού. χρήματα σκόρπια παντού. να ξοδέψεις 10 και 1 να μαζεύεις. Καπιταλισμός; βαρέθηκα και κουράστηκα τις ηλίθιες ιδιοτελείς αναζητήσεις σας γύρω από πράγματα. αφήστε τα, επιτέλους, τον κόσμο να χυθεί. ξεκολλήστε από την ύλη. ξεκολλήστε με. πονάω με τούτα τα καρφιά. βαρέθηκα την ύλη σας. βαρέθηκα να αγοράζω. να μετρώ τα χρήματα. κουράστηκα να περνώ τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου με ανθρώπους που δεν ξέρω και δεν πρόκειται να μάθω. επειδή δεν μπορώ. μάτωσα να σκέφτομαι την οργάνωση σας. τα σκατά που φτιάξατε και καλείτε εμένα να ξεσκατώσω. με κούρασε η τεμπελιά σας. η τεμπελιά μας. η αποχαύνωση του γαμημένου facebook. το κυνήγι στο facebook. είναι όλα ένα τεράστιο 0 . δεν γίνεται άλλο. δεν μπορούμε να ζήσουμε σε αυτό το αίσχος. γκρεμίστε τα πάντα. κοινοβούλια, ακρόπολη, σπίτια , γέφυρες, πύργους. ξεκινάμε από το 0. ως άνθρωποι και όχι ως μηχανές. δεν πιστεύω πως θα αλλάξει και τίποτα. σε 2 μέρες θα βυθιστούμε όλοι στην κλασσική άσκοπη ρουτίνα. ας πούμε πως ξύπνησα. και δεν μιλώ για αυτούς που ονειρεύονται


Θέλω Οξυγόνο. θέλω αέρα. θέλω πραγματική μοναξιά από την ψεύτικη παρέα σας. θέλω κάτι που να είναι πραγματικό. το πραγματικό χειρότερο.θέλω μία βάση. θέλω έστω ένα 0. ένα 0 που να υπάρχει όμως. φτάνει αυτό το χάος. φτάνει πια αυτό το μπέρδεμα. κουράστηκα με αυτό το μπέρδεμα. Θεέ μου που δεν με ακούς, κάψε μου τούτη την ύπαρξη

The Michaelangelo's Tree

This is one of my drawings. Scanned by Amanda since I sent it with my last letter to the superpuff girls. 

Η πραγματικότητα του έσχατου αίσχους

 Το αίσχος γύρω μας πλέον δεν έχει όρια. Και μάλιστα, όταν πρόκειται για χάσμα ανθρώπων - χάσμα ηθικό που γεννιέται απ' το οικονομικό -  μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και αναπολώ πόσο μεγάλο μπουρδέλο είναι ο σημερινός κόσμος. Πόσο άδικος είναι και πόσο σκατά είναι η ζωή μερικών ανθρώπων χωρίς να φταίνε οι ίδιοι αλλά εκείνο το πολύχρωμο βαμβακερό χαρτονόμισμα -άλλοτε μοβ, άλλοτε πράσινο,άλλοτε κίτρινο, δεν έχει σημασία - που κάποιοι "ισχυροί" επέλεξαν - συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία επίσης- να κυνηγήσουν στην ζωή τους βουτώντας ολόκληρη την ανθρωπότητα στο χάος και στην παρακμή του υλιστικού ατέρμονου κυνηγιού.

  Μιας και το μετρό πλέον είναι δεύτερο μου σπίτι - ας μην μιλήσω για τα λεωφορεία - μπορώ να πω με βεβαιότητα πως αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας που αναπτύσσεται και ζει κάποιες δεκάδες μέτρα πάνω απ΄τον όχλο που στριμώχνεται καρτερικά σε κάθε σπιθαμή της αποβάθρας για να μπει στα μεταλλικά κουτιά που θα τον τον οδηγήσουν οπουδήποτε επιθυμεί. όπου λαχταρά η ψυχή του! Εκτός  απ την ευτυχία.
  Γιατί, τα μεταλλικά αυτά βαγόνια, δεν είναι σαν εκείνα που παίζαμε μικροί και στύναμε γύρω απ'το χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτοι χαμόγελα (τουλάχιστον εγώ γέλαγα). Και, μπορεί οι άνθρωποι των μεταλλικών αυτών κουτιών να είναι περισσότεροι από μυρμήγκια αποικίας, στοιβαγμένοι μέχρι και πάνω στις θέσεις των μεταλλικών βαγονιών, αλλά οι καρδιές τους ποτέ δεν ήταν πιο μακρυά.
  Καλά θα μου πείτε, και ποιος δεν το ξέρει αυτό το τελευταίο. Άλλωστε θυμίζει τυποποιημένη φράση για την έκθεση , αυτές τις τραγικές που "έπρεπε" να μάθουμε για τις πανελλήνιες. Τυποποιημένη φράση της ζωής που όλοι ξέρουμε μα κανείς δεν έχει κάτσει να σκεφτεί - αν όχι να δώσει λύση σε ατομικό - έστω - επίπεδο.
  Ομολογώ πως - περήφανος που δεν έχει διαλυθεί κάθε είδος συναισθηματισμού μέσα μου- βρέθηκα καθηλωμένος στη δραματική θέση να το αναλογιστώ- αν και πάντα με απασχολούσε και όχι επιφανειακά για το μάθημα της Έκθεσης.  Η ζωή μου απέδειξε την ισχύ της αλήθειας αυτής - και ήμουν μπροστά με ορθάνοιχτα μάτια, αλλά κυρίως μυαλό.
  Χθες λοιπόν , 28η Οκτωβρίου, βρέθηκα για άλλη μια φορά στο μετρό. Είχα προγραμματίσει να πάω μια βόλτα, για να σκοτώσω την ανιαρή "πραγματικότητα" που μου φτιάχνει ο υπολογιστής - εκείνη την τραγική του facebook και γενικότερα του ιντερνετ. Επιβιβάστηκα λοιπόν μετά από 20 μαρτυρικά λεπτά υπομονής σε ένα μεταλλικό βαγόνι απ' τη Δουκίσσης , που ας πούμε είναι κοντά στο σπίτι μου.Βρήκα αμέσως θέση να κάτσω, εκεί που αγαπώ. Στις θέσεις που βρίσκονται εκατέρωθεν της φυσούνας που διαχωρίζει τα μεταλλικά κουτιά. Ευτυχώς είχε ελάχιστο κόσμο και καθόλου ενδιαφέρον. Επικεντρώθηκα στη μουσική που ως συνήθως με ταξιδεύει εκεί που εγώ διαλέγω - ναι, ακόμη και στην (παροδική) ευτυχία. 14 περίπου στάσεις μέχρι τον Κεραμεικό, ακόμα 28 μαρτυρικά λεπτά κάτω απ' το αθηναϊκό χάος της επιφάνειας. Ανασκουμπώθηκα στο παλτό μου, μετρώντας αντίστροφα και κοιτώντας συνέχεια τις στάσεις πάνω απ το παιδί με τα ξανθά μαλλιά, λες και θα πετάγαμε με το μεταλλικό βαγόνι που μόνο απελπισία είναι ικανό να σου προσφέρει.
Φτάσαμε στο Νομισματοκοπείο - εκεί θαρρώ πως έγινε - και βλέπω ξάφνου στο τέρμα του βαγονιού μία οικεία φιγούρα. Δεν είναι φίλος,ούτε γνωστός. Είναι μια γυναίκα με το καφέ της δερμάτινο και το τζιν με το λουλούδι-σχέδιο στο μέρος του κώλου. Είναι μία ζητιάνα αλλά με αξιοπρέπεια. Απ'τη πρώτη στιγμή την είχα συμπαθήσει, και αν είχα ψιλά θα της έδινα όπως τις προάλλες, για να ακούσω εκείνο το ξεψυχισμένο "ευχαριστώ" να τρυπώνει στα αυτιά μου και να της χαμογελάσω γλυκά. Μα αυτή τη φορά δεν είχα ψιλά. Ευελπιστούσα πως κάποιος καλός Σαμαρίτης θα βρισκόταν στην γλυκόπικρη θέση να της δώσει κάποια χρήματα - λες και αυτό είναι η θεραπεία για την κατάστασή της. Μα, καθώς κοντοζύγωνε, ουδείς παρατήρησε την φιγούρα της. Ουδείς παρατήρησε το διαβρωμένο της  πρόσωπο που είχε στεγνώσει από κάθε είδους χαμόγελο. Από κάθε είδους ευτυχία. Όλοι θα μπορούσαν να την κοιτάξουν έστω και με ένα ψεύτικο μοτίβο συμπόνοιας - αφού η κωλοκοινωνία μας δίνει τόσο μεγάλη αξία στα μάτια του κόσμου. Αλλά ούτε αυτό έγινε... αντίθετα, κρύφτηκαν όλοι. Χαμήλωσαν τα μάτια τους και περίμεναν να περάσει. Να περάσει τι; ένας άνθρωπος που για να ζήσει αναγκάστηκε να καταφύγει στην ζητιανιά.  Ένας άνθρωπος θύμα του υλιστικού μπουρδέλου που άλλοι χτίσανε για μας, και προσπαθούν να μας το επιβάλλουν. Που για να μην μείνει πίσω στον αγώνα της ευτυχίας που ταυτίζεται πλέον με το χρήμα, ζητά βοήθεια απ'αυτούς που ήδη το κατάφεραν. Που αλλοτριώθηκαν ήδη.  Που θεωρούν πως το χρήμα νικά την ηθική και την αξιοπρέπεια. Μια κοινωνία που ηγείται από ανίκανα τέρατα που άγουν ολόκληρο το κόσμο στο χάος και στο αίσχος δεν είναι κοινωνία ανθρώπων. Είναι κοινωνία κυνικών ανδροειδών ανθρωποφάγων. Μία κοινωνία που αυτοσυντηρείται τρώγοντας τα ίδια της τα εντόσθια. Τρώει τα ίδια της τα παιδιά, τρώει τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους αρρώστους, τους ηλικιωμένους - όλους εκείνους που αρνούνται να κυλήσουν στο αέναο χαντάκι του κανιβαλισμού της. Και τελικά, γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι. Οι πραγματικά ανίκανοι. Και ποιοι είναι αυτοί ; Άνοιξε το γαμημένο σου μεταλλικό κουτί που υπάρχει σε τουλάχιστον 3 μέρη του σπιτιού σου και θα δεις.

  Η γυναίκα αυτή και κάθε άνθρωπος με την ίδια καθημερινότητα - μετρό και ζητιανιά- σίγουρα θα πεθάνει σε ένα μεταλλικό κουβούκλιο. Τώρα, το αν θα είναι βαγόνι του μετρό ή κλούβα της αστυνομίας δεν το γνωρίζω. Εύχομαι τουλάχιστον, η  κραυγή βοηθείας των ανθρώπων να μην θεωρηθεί κάποια στιγμή κραυγή πολέμου και καταδικασθεί απ' αυτούς που , όπως συνεχώς ουρλιάζουν και πασχίζουν να πείσουν "στη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες". Γιατί οι μορφωμένοι πονηροί, είναι οι πιο επικίνδυνοι όλων.

Αυτό που θέλω να πω τέλος πάντων, είναι να αγαπάτε. Να αγαπάμε. Γιατί όλοι είμαστε το ίδιο, τελικά. Να αγαπάμε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Γιατί η φούσκα της αγάπης δεν σκάει με καμία βελόνα. Όσο και αν κάποιοι προσπαθήσουν να την τεμαχίσουν. Το μόνο που μας έμεινε πλέον είναι η αγάπη. Και ευτυχώς, η υπόσταση της αγάπης είναι άφθαρτη.  Το μόνο που μπορεί να την διαλύσει είναι η απόφαση μας να μην αγαπάμε πια. Και κατά τη γνώμη μου, αυτό θα σημάνει και το τέλος της ανθρωπότητας. Γιατί , μπορεί η παρακμή και το αίσχος να είναι παντού γύρω μας, αλλά η αγάπη ξέρει να κρύβεται στις πιο άκομψες γωνίες. Και επίσης γιατί ό,τι δεν πεθαίνει, γεννά. Μα ό,τι πεθαίνει δεν σημαίνει πως αναγεννάται...

Mία νύχτα στο μουσείο

Γυμνός περπατώ με ένα ζευγάρι μπότες φορεμένες. Δερμάτινες, ξεφτισμένες, γεμάτες λάσπες. Και περπατώ στο λαμπερό μάρμαρο, και το λερώνω. Το λερώνω μέχρι να ραγίσει, μέχρι να γκρεμιστεί. Τα μάτια μου αλλού ταξιδεύουν. Το μυαλό μου άλλα ακούει και τα αυτιά μου αλλού κοιτάζουν. Ανίατη παράνοια του νου ή τωρινή ζωώδης μέθη ; Δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω. Οι σκέψεις κατρακυλούν στο άδειο μου κεφάλι. Δεν μπορώ να τις βουτήξω με το μυαλό μου. Και κατρακυλούν, μέχρι που φτάνουν στην κοιλιά μου και πιο κάτω. Αγνοώ το γεγονός ότι είμαι πρόστυχος. Ότι έχω γίνει θέαμα σε όλο το μουσείο. Ότι στάζω ιδρώτα και πικρό μαύρο κρασί.
  Δεν υπάρχει το τέλειο σώμα, τέλειο είναι αυτό που γεμίζει το μυαλό μας με την περισσότερη ηδονή και αυτοπεποίθηση ότι μπορεί και να γίνει δικό μας. Άλλοτε νομίζουμε το έχουμε, ότι το βρήκαμε , ότι το κατακτήσαμε (!) και άλλοτε ότι δεν υπάρχει πουθενά, ότι χαθήκαμε και είμαστε χαμένοι. Αλήθεια, δεν με ένοιαζε τι λέγανε οι άλλοι. Ούτε οι τραγικοί φύλακες του μουσείου, ούτε οι νοικοκυρές με τα καλάθια, ούτε τα μικρά παιδιά, που ήταν σαν βαλσαμωμένοι τράγοι. Συνέχισα να περπατώ και να χύνω ότι είχα πάνω μου στο παγωμένο δάπεδο. Όλα είχαν ωραία γεύση ομολογώ. Το πεινασμένο μου στήθος ούρλιαζε σαν δράκος, πιο γενναίος και απ' εκείνον με τα 800 διαμάντια στα μάτια του στην είσοδο του μουσείου. Και αυτό συνέχισε να ουρλιάζει - από πόνο;
  Οι μπότες έκαναν ασύγκριτο θόρυβο. Σαν να συγκρούονται βράχοι των θεών, κορμιά των αθανάτων. Και έτρεμε ολόκληρος ο οίκος. Τα αγάλματα άρχισαν να υποκύπτουν. Έπεφταν σαν χάρτινες μαριονέτες και διαλύονταν σε χίλια δυο θρύψαλα. Κι ο ναός της Περγάμου όμως δεν έμεινε αμέτοχος. Κατέρρευσε στην θέση του, νικημένος από το χρόνο και το Διόνυσο. Χύθηκε κρασί πάνω του και μέθυσε...
  Και ας μην μιλήσω για τον δράκο. Ξέρετε τι έπαθε; Λαμπάδιασε και κάηκε ! Και έκλαψε διαμάντια, και μου τρύπησαν την καρδιά.
  Και αυτό ήταν όλο. Τρενάκι του μυαλού μου.

Ο Μυστικός Κήπος

  Λουλούδια ανάμεσα μας. Βελούδινη η απόσταση μας. Πολύχρωμα άνθη του γαλάζιου ουρανού μας λούζουν. Μας καίνε το δέρμα.. μας τραβάνε τα χείλη και ματώνουμε. Και χαμογελάμε. Όμως δεν πονάμε. Εδώ το αίμα είναι ευλογία. Η πεμπτουσία της ζωής. Το αίμα ρέει πάνω μας και χαμογελάμε ακόμα. Τα δέρματά μας κολλάνε, λιώνουν. Εξατμίζονται. Όμως εδώ, ο πόνος δεν είναι συναίσθημα.  Γιατί, μερικά πράγματα δεν μένουν για πάντα τα ίδια.  Και γιατί η αγάπη επιτέλους, νίκησε.

  Δύο σώματα γυμνά γεννούν το ολόλευκο μάρμαρο. Τη στιγμή που όλα βλαστίζουν, την φύση κάνουμε να σαστίζει. Διαταγή ανώτερη- του θεού επιθυμία- Παύει να μεγαλώνει. Κατακόκκινος έρωτας. Οι τελευταίες αναπνοές δόθηκαν. Ξοδεύτηκαν. Τα δέντρα λαμπάδιασαν με μιας και χρυσάφι αφρίζουν. Φλεγόμενοι βάτοι γίνονται, το προχριστιανικό θρύλο να αναμασήσουν και αόρατους χάλκινους καπνούς σκορπάνε. Είναι άραγε αλήθεια; Πως γίνεται να υπάρχεις στον υλικό μου κόσμο, νεραϊδένια οπτασία; Σίγουρα είσαι πλάνη. Γιατί διαμάντια έχεις στα μάτια σου, ρουμπίνια δεμένα στα μαλλιά σου...και τα χείλη σου, δύο φλέβες απ'το σώμα του θεού του ίδιου... Η τύχη μου χαμογελά και αυτή. Πίσω απ' τα κάτασπρα δέντρα του ουρανού κάπου, χαμένη και χωμένη. Ρίγος η αφή σου.. αχρηστεύεις προς στιγμήν όλο μου το είναι. Σαγηνεύομαι και θέλω να σπάσω σε κομματάκια τάχα, για να μην με βλέπεις. Οι παιδικές μου σκέψεις σε κάνουν να χαμογέλασεις. Δεν φοβάμαι που μπορείς να διαβάσεις το μυαλό μου. Δεν έχω πολλά πράγματα εκεί μέσα. Πάντα ήμουν φτωχός. Δύο ξεφτισμένα σακιά αδειανά, και ένα μπαούλο δικό σου. Ένα μπαούλο , ένας καθρέφτης. Για να ρωτάω που βρίσκομαι. Αν ονειρέυομαι. αν είμαι ζωντανός...γιατί η μνήμη μου έχει χαραγμένα τα αρχικά σου. Αυτές λέξεις που σφυρηλατήθηκαν απ' τους ανθρώπους στα πιο καυτά και σκοτεινά καζάνια δεν είναι άξιες να σε οριοθετήσουν...

  Μεγαλούργημα.