Monday 19 September 2011

Ό,τι δεν αγαπάς πεθαίνει



Και όλα πάνε μπροστά.


   Γιατί και να θέλω να γυρίσω πίσω, δεν με αφήνεις. Ξεχνάς τις αλυσίδες που μου πέρασες και τώρα τραγουδάς σαν Σειρήνα γλυκιά, το τραγούδι σου να με κερδίσει , δύο φορές σκλάβος να γίνω.

Θέλω. Πολύ. Του ζόφου η φυλακή σου , ο πιο λαμπρός μου παράδεισος. Το γκρι σου, το απέραντο γαλάζιο της ελευθερίας μου που σου παρέδωσα αμαχητί. 

  Και μένω εκεί. Έμενα εκεί. Με αλυσίδες σκουριασμένες, ατσάλινες να μου σπάνε τα κόκκαλα σαν να είναι κλαδάκια του δάσους. Και δεν κλαίω. Γιατί δεν πονάω. Μόνο μια φορά έκλαψα γιατί τότε πόνεσα. Γιατί τότε έχασα τις αλύσιδες...και ήσουν εσύ που τις γκρέμισες και είπες ''φύγε μακρυά''. Αυτό και αν πόνεσε. Τώρα δεν θέλω να τις φορέσω. Σαν πεισματάρικο παιδάκι. Γιατί με έχουν συνθλίψει. Και φοβάμαι πως δεν πρόκειται να τις βγάλω ποτέ ξανά. 

Ζαρώνω. Κουλουριάζομαι και καταρρέω μπροστά απ'το δέντρο μας. Μπροστά στα έντρομα μάτια της φύσης. Με καλεί, το νιώθω. Το ακούω. ''Μιχαήλ Άγγελε'' ουρλιάζει με φωνή που βγαίνει απ' τον καταρράκτη τον πιο ψηλό. Διαλύομαι και σβήνω τα μάτια μου.  Συνθλίβομαι στο παγωμένο έδαφος. όπως γεννήθηκα, έτσι χάνομαι. Μα το βάρος της αλυσίδας σου ασύγκριτο μένει , και πάλι σαν πούπουλο αισθάνομαι. Χαμόγελο χαράς με δάκρυα πόνου γεννούν στάχτες και την πιο εύμορφη αρχή. Το βλέπεις, και ας κατάβασες των ματιών σου τα πιο βαριά παράθυρα.

  Ορθώνομαι άτσαλα μπροστά στο δέντρο μας. Κάηκε. Δεν το πότισα αρκετά με δάκρυα;

  Δύο μαραμένα πόδια σκελετού και ένα κορμί απλά για να σε αφήνει στον κόσμο της ύλης.

  Περπατώ ξανά. Τα πρώτα βήματα πάντα πονούν. 

  Η πρώτη αναπνοή. Ανοίγω τα πνευμόνια σαν σάπια βαρέλια κρασιού και αισθάνομαι πως πνίγομαι.

  Δεν μπορώ να χαμογελάσω ακόμα. Δεν έχω χείλη μήτε κάποιο χέρι δυνατό για να τα στραβώσω στο ύφος χαμόγελου. Έστω και νεκρού.

Όμως ορκίζομαι στους ζωντανούς εραστές.



Monday 5 September 2011

The Michaelangelo's Analogue Photography - Berlin




































  At last, I managed to find a scanner and start scanning my films. I have already scanned about 60 out of 105 photos till now, and I feel too exhausted. I thought it would be much easier to be honest but I realize that I have to get up all the time to scan the next set of photos. Thanks God, I like almost all of them and I deem that it was a great effort. I created a Flickr account as well exhibiting my scanned photos...  Hope it is successful. I publish some Berlin photos taken from my analog camera Zeiss Ikon Symbolica I.See more photos of me HERE.

Friday 2 September 2011

Σας μέτρησα. Μείον Ένας

  Καπνοί. Καπνοί παντού. Και μία ακατάσχετη υγρή πολιορκία διαλύει κάθε οχύρωση του μυαλού μου. Μου κλέβει τις σκέψεις....Δεν θα φωνάξω κλέφτης. Χύνεται σαν χείμαρρος σωστός και διαγράφει τα πάντα στο διάβα του. Αθέατος θεατής λες και περιμένω με περίσσεια ευτυχίας το τέλος. Το ποιο;

  Στροβιλίζομαι. Λήθη αγαπημένη, καλώς ανταμώσαμε. Λήθη πολυπόθητη, καλώς σε βρήκα! Γεννήθηκα απ' την αρχή. Το τετράδιο της ζωής μου μονομιάς κάηκε, και πήρα ένα καινούργιο ολοκάθαρο. Με αυτήν την απαίσια 'φρεσκάδα' του χαρτιού να κατακλύζει τα ρουθούνια μου. Μόνο που δυστυχώς, ό,τι και αν γράψω τώρα, πεταμένο θα είναι. Κρίμα στο χαρτί σκέφτομαι. Και αυτό είναι το μόνο που κατορθώνω να σκεφτώ.

  Καπνοί ξανά. Μου γεμίζουν το μυαλό με κούφιες ηδονές, με χαμόγελα νικοτίνης και μάτια κατακόκκινα, μάτια αδειανά. Με τη βρωμιά που μπορεί να σου δώσει ένα μόνο τσιγάρο. Ένα τόσο δα κυλινδρικό μαραφέτι. Αραδιάζω ακόμα ένα στο στόμα μου. Το ανάβω επιδεικτικά. Κρατάω το σπασμένο σπίρτο με μαγκιά. Απόψε θα κάνω ό,τι γουστάρω. Απόψε δεν θα ξεχάσω. Δεν θα τα πετάξω όλα στην γωνιά για να ξαναέρθουν στο τέλος της μέθης στην αρχική τους θέση και να με κοιτάζουν υπεροπτικά. Απόψε διαγράφω. Και διαγράφω τα πάντα. Μαλάκες, συμπεριφορές, Φίλους ,''αναμνήσεις'' που μόνο χώρο πιάνουν, τα πάντα. Φιλιά στο στόμα , το νιώθεις στο σάλιο τους. Κραγιόν κακοφορεμένα, σου γυαλίζουν την όψη όταν σε μουτζουρώνουν. Γυναίκες παντού. Άνδρες παντού. Σκοτάδι παντού. Εγώ στο φως. Κορμιά παντού. Σώματα υγρά, λιωμένα από την κάψα της ηδονής. Το αισθάνεσαι στον αέρα. Το πάθος κυριαρχεί. Και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να αισθανθώ.