Θα παίξουμε αμπάριζα ;

Λοιπόν, ας παίξουμε αμπάριζα. Για εκείνα τα παιδιά που ποτέ δεν γέλασαν, για τα χαμόγελα που κλάπηκαν και τις καρδιές που δεν χτύπησαν όπως ήθελαν. Τι λες, λοιπόν, θα παίξουμε αμπάριζα;

Για τα όνειρα που έπεσαν από τα σύννεφα και διαλύθηκαν στα κοφτερά βράχια. Για την αδικία της ζωής. Για τα παιδιά που δεν αναπνέουν οξυγόνο αλλά τεχνητό θάνατο.  Για την πείνα του κόσμου για δύναμη και λεφτά. Για την πείνα των παιδιών για ένα μέλλον στο παρόν και όχι στο παρελθόν. Τρέχα λοιπόν! Μην περιμένεις να μπουν σίδερα στα πόδια σου. Τότε δεν θα μπορείς να τρέξεις. Τότε δεν θα είσαι παιδί! Τότε η φύση δεν θα υπάρχει. Τότε δεν θα είμαστε πλέον άνθρωποι. Τότε δεν θα θυμόμαστε πως ήταν να αγαπάς. Τότε θα είμαστε οι τελειότερες κουρδισμένες μηχανές. Ξεκούρδιστα πορτοκάλια στο χορό της διάβρωσης του ανθρώπινου νου. Τότε θα κλείσουμε την χούφτα μας και η χρωματιστή πεταλούδα που φυλάει τον καθένα μας θα έχει πεθάνει.

 

Έλα, και πιάσε με. Τρέχα και νίκα με. Γέλα. Μέχρι να πονέσει το στήθος σου. Μέχρι να πέσεις και να ματώσεις από τη ζωντάνια της ζωής. Ξέχνα τα όλα. Και για μία φορά, έλα κοντά. Κοντά, εκεί που θέλω να είσαι. Και όχι εκεί που πρέπει.