Wednesday 28 December 2011

The Michaelangelo's Tree



This is one of my drawings. Scanned by Amanda since I sent it with my last letter to the superpuff girls. 

Friday 9 December 2011

Η πραγματικότητα του έσχατου αίσχους


 Το αίσχος γύρω μας πλέον δεν έχει όρια. Και μάλιστα, όταν πρόκειται για χάσμα ανθρώπων - χάσμα ηθικό που γεννιέται απ' το οικονομικό -  μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και αναπολώ πόσο μεγάλο μπουρδέλο είναι ο σημερινός κόσμος. Πόσο άδικος είναι και πόσο σκατά είναι η ζωή μερικών ανθρώπων χωρίς να φταίνε οι ίδιοι αλλά εκείνο το πολύχρωμο βαμβακερό χαρτονόμισμα -άλλοτε μοβ, άλλοτε πράσινο,άλλοτε κίτρινο, δεν έχει σημασία - που κάποιοι "ισχυροί" επέλεξαν - συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία επίσης- να κυνηγήσουν στην ζωή τους βουτώντας ολόκληρη την ανθρωπότητα στο χάος και στην παρακμή του υλιστικού ατέρμονου κυνηγιού.

  Μιας και το μετρό πλέον είναι δεύτερο μου σπίτι - ας μην μιλήσω για τα λεωφορεία - μπορώ να πω με βεβαιότητα πως αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας που αναπτύσσεται και ζει κάποιες δεκάδες μέτρα πάνω απ΄τον όχλο που στριμώχνεται καρτερικά σε κάθε σπιθαμή της αποβάθρας για να μπει στα μεταλλικά κουτιά που θα τον τον οδηγήσουν οπουδήποτε επιθυμεί. όπου λαχταρά η ψυχή του! Εκτός  απ την ευτυχία.
  Γιατί, τα μεταλλικά αυτά βαγόνια, δεν είναι σαν εκείνα που παίζαμε μικροί και στύναμε γύρω απ'το χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτοι χαμόγελα (τουλάχιστον εγώ γέλαγα). Και, μπορεί οι άνθρωποι των μεταλλικών αυτών κουτιών να είναι περισσότεροι από μυρμήγκια αποικίας, στοιβαγμένοι μέχρι και πάνω στις θέσεις των μεταλλικών βαγονιών, αλλά οι καρδιές τους ποτέ δεν ήταν πιο μακρυά.
  Καλά θα μου πείτε, και ποιος δεν το ξέρει αυτό το τελευταίο. Άλλωστε θυμίζει τυποποιημένη φράση για την έκθεση , αυτές τις τραγικές που "έπρεπε" να μάθουμε για τις πανελλήνιες. Τυποποιημένη φράση της ζωής που όλοι ξέρουμε μα κανείς δεν έχει κάτσει να σκεφτεί - αν όχι να δώσει λύση σε ατομικό - έστω - επίπεδο.
  Ομολογώ πως - περήφανος που δεν έχει διαλυθεί κάθε είδος συναισθηματισμού μέσα μου- βρέθηκα καθηλωμένος στη δραματική θέση να το αναλογιστώ- αν και πάντα με απασχολούσε και όχι επιφανειακά για το μάθημα της Έκθεσης.  Η ζωή μου απέδειξε την ισχύ της αλήθειας αυτής - και ήμουν μπροστά με ορθάνοιχτα μάτια, αλλά κυρίως μυαλό.
  Χθες λοιπόν , 28η Οκτωβρίου, βρέθηκα για άλλη μια φορά στο μετρό. Είχα προγραμματίσει να πάω μια βόλτα, για να σκοτώσω την ανιαρή "πραγματικότητα" που μου φτιάχνει ο υπολογιστής - εκείνη την τραγική του facebook και γενικότερα του ιντερνετ. Επιβιβάστηκα λοιπόν μετά από 20 μαρτυρικά λεπτά υπομονής σε ένα μεταλλικό βαγόνι απ' τη Δουκίσσης , που ας πούμε είναι κοντά στο σπίτι μου.Βρήκα αμέσως θέση να κάτσω, εκεί που αγαπώ. Στις θέσεις που βρίσκονται εκατέρωθεν της φυσούνας που διαχωρίζει τα μεταλλικά κουτιά. Ευτυχώς είχε ελάχιστο κόσμο και καθόλου ενδιαφέρον. Επικεντρώθηκα στη μουσική που ως συνήθως με ταξιδεύει εκεί που εγώ διαλέγω - ναι, ακόμη και στην (παροδική) ευτυχία. 14 περίπου στάσεις μέχρι τον Κεραμεικό, ακόμα 28 μαρτυρικά λεπτά κάτω απ' το αθηναϊκό χάος της επιφάνειας. Ανασκουμπώθηκα στο παλτό μου, μετρώντας αντίστροφα και κοιτώντας συνέχεια τις στάσεις πάνω απ το παιδί με τα ξανθά μαλλιά, λες και θα πετάγαμε με το μεταλλικό βαγόνι που μόνο απελπισία είναι ικανό να σου προσφέρει.
Φτάσαμε στο Νομισματοκοπείο - εκεί θαρρώ πως έγινε - και βλέπω ξάφνου στο τέρμα του βαγονιού μία οικεία φιγούρα. Δεν είναι φίλος,ούτε γνωστός. Είναι μια γυναίκα με το καφέ της δερμάτινο και το τζιν με το λουλούδι-σχέδιο στο μέρος του κώλου. Είναι μία ζητιάνα αλλά με αξιοπρέπεια. Απ'τη πρώτη στιγμή την είχα συμπαθήσει, και αν είχα ψιλά θα της έδινα όπως τις προάλλες, για να ακούσω εκείνο το ξεψυχισμένο "ευχαριστώ" να τρυπώνει στα αυτιά μου και να της χαμογελάσω γλυκά. Μα αυτή τη φορά δεν είχα ψιλά. Ευελπιστούσα πως κάποιος καλός Σαμαρίτης θα βρισκόταν στην γλυκόπικρη θέση να της δώσει κάποια χρήματα - λες και αυτό είναι η θεραπεία για την κατάστασή της. Μα, καθώς κοντοζύγωνε, ουδείς παρατήρησε την φιγούρα της. Ουδείς παρατήρησε το διαβρωμένο της  πρόσωπο που είχε στεγνώσει από κάθε είδους χαμόγελο. Από κάθε είδους ευτυχία. Όλοι θα μπορούσαν να την κοιτάξουν έστω και με ένα ψεύτικο μοτίβο συμπόνοιας - αφού η κωλοκοινωνία μας δίνει τόσο μεγάλη αξία στα μάτια του κόσμου. Αλλά ούτε αυτό έγινε... αντίθετα, κρύφτηκαν όλοι. Χαμήλωσαν τα μάτια τους και περίμεναν να περάσει. Να περάσει τι; ένας άνθρωπος που για να ζήσει αναγκάστηκε να καταφύγει στην ζητιανιά.  Ένας άνθρωπος θύμα του υλιστικού μπουρδέλου που άλλοι χτίσανε για μας, και προσπαθούν να μας το επιβάλλουν. Που για να μην μείνει πίσω στον αγώνα της ευτυχίας που ταυτίζεται πλέον με το χρήμα, ζητά βοήθεια απ'αυτούς που ήδη το κατάφεραν. Που αλλοτριώθηκαν ήδη.  Που θεωρούν πως το χρήμα νικά την ηθική και την αξιοπρέπεια. Μια κοινωνία που ηγείται από ανίκανα τέρατα που άγουν ολόκληρο το κόσμο στο χάος και στο αίσχος δεν είναι κοινωνία ανθρώπων. Είναι κοινωνία κυνικών ανδροειδών ανθρωποφάγων. Μία κοινωνία που αυτοσυντηρείται τρώγοντας τα ίδια της τα εντόσθια. Τρώει τα ίδια της τα παιδιά, τρώει τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους αρρώστους, τους ηλικιωμένους - όλους εκείνους που αρνούνται να κυλήσουν στο αέναο χαντάκι του κανιβαλισμού της. Και τελικά, γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι. Οι πραγματικά ανίκανοι. Και ποιοι είναι αυτοί ; Άνοιξε το γαμημένο σου μεταλλικό κουτί που υπάρχει σε τουλάχιστον 3 μέρη του σπιτιού σου και θα δεις.

  Η γυναίκα αυτή και κάθε άνθρωπος με την ίδια καθημερινότητα - μετρό και ζητιανιά- σίγουρα θα πεθάνει σε ένα μεταλλικό κουβούκλιο. Τώρα, το αν θα είναι βαγόνι του μετρό ή κλούβα της αστυνομίας δεν το γνωρίζω. Εύχομαι τουλάχιστον, η  κραυγή βοηθείας των ανθρώπων να μην θεωρηθεί κάποια στιγμή κραυγή πολέμου και καταδικασθεί απ' αυτούς που , όπως συνεχώς ουρλιάζουν και πασχίζουν να πείσουν "στη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες". Γιατί οι μορφωμένοι πονηροί, είναι οι πιο επικίνδυνοι όλων.

Αυτό που θέλω να πω τέλος πάντων, είναι να αγαπάτε. Να αγαπάμε. Γιατί όλοι είμαστε το ίδιο, τελικά. Να αγαπάμε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Γιατί η φούσκα της αγάπης δεν σκάει με καμία βελόνα. Όσο και αν κάποιοι προσπαθήσουν να την τεμαχίσουν. Το μόνο που μας έμεινε πλέον είναι η αγάπη. Και ευτυχώς, η υπόσταση της αγάπης είναι άφθαρτη.  Το μόνο που μπορεί να την διαλύσει είναι η απόφαση μας να μην αγαπάμε πια. Και κατά τη γνώμη μου, αυτό θα σημάνει και το τέλος της ανθρωπότητας. Γιατί , μπορεί η παρακμή και το αίσχος να είναι παντού γύρω μας, αλλά η αγάπη ξέρει να κρύβεται στις πιο άκομψες γωνίες. Και επίσης γιατί ό,τι δεν πεθαίνει, γεννά. Μα ό,τι πεθαίνει δεν σημαίνει πως αναγεννάται...