Monday 14 May 2012

Τα αόρατα τρένα της υπαρκτής αποβάθρας - Ο χρόνος

Νοσταλγία ξανά για το μέλλον που δεν έχει έρθει άλλα είναι τρένο γεμάτο επιβάτες. Γεμάτο επιβάτες, βαλίτσες και χαμόγελα ζεστά, κλάματα μωρών και λυπημένες φάτσες.  Τρένο που αφήνω να περάσει. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, αν σπρώξω λίγο, θα χωρέσω και εγώ σε αυτή την άτακτη παρέα.
Στην αποβάθρα περιμένοντας, αναλογίζομαι που πάω τέλος πάντων, ποιος είμαι και γιατί να είμαι εδώ που είμαι.

Σκηνή 1η 
 Άγχος για τα 19 μου χρόνια. 19 παρά κάτι μάλιστα, σκέφτομαι. 19 παρά λίγο.
Δεν θέλω να φτάσω τα 19. Σκέψη γρήγορη που κλείδωνω ξανά στις σκονισμένες κατακόμβες του μυαλού μου . Μα πριν την κλείσω, με δαγκώνει και με δηλητιριάζει. Αυτό το ''παρά λίγο'' που είπα παραπάνω, θέλω να γίνει ''φτου και βγαίνω''.

19, φτου και βγαίνω !

Να ξετρυπώσω από το λαγούμι μου και να τρέξω σαν αράχνη με ταχύτητα άπιαστη!
Να γλιτώσω από αυτά που έζησα - ή μάλλον που δεν έζησα, από την βαρεμάρα και την κούραση της στιγμής, από τα τικ που ποτέ δεν συμπλήρωσα δίπλα σε αυτά που ήθελα - πράγματι ήθελα - να κάνω. Και όλα αυτά...τρένο προ πολλού περασμένο, τρένο ίδιο με αυτό του μέλλοντος. Εντάξει, ίσως να ξέρω όλους τους επιβάτες αυτόυ του παλιού τρένου και τι έχει μέσα η κάθε βαλίτσα! Μα είναι άγνωστοι, όχι φίλοι ή γνωστοί. Είναι σαν φαντάσματα που υψώνονται μετέωρα και με τυλίγουν σε κουρτίνα άγχους και κατάθλιψης. Πνίγομαι και κολλάνε πάνω μου, ρουφάνε τη ζωή από μέσα μου. Αυτά τα δύο τρένα, το παλιό και το καινούργιο, άραγε θα σταματήσουν να συγκρούονται κάποια στιγμή; Ό,τι έγινε, έγινε. Εγώ γέμισα τα τρένα, εγώ θα τα σταματήσω κιόλας.

 Λήθη! απεγνωσμένα ουρλιάζω να φανεί, μα τίποτα στον ορίζοντα. Ή έστω στις ράγες του σταθμού που  βρίσκομαι. Λήθη χρειάζομαι για να μπω στο βαγόνι μου και να σταματήσω να σκέφτομαι το περασμένο τρένο. Για να παίξω με τα χαμογελαστά παιδάκια και να ξεχάσω τις μαύρες φιγούρες που κάθονται στις βρώμικες γωνίες των τρένων. Να κρατήσω μόνο το φως. Μα το δηλητήριο των αναμνήσεων σπάει τις πορσελάνινες φιγούρες των παιδιών και μου θυμίζει όλα όσα χτυπάνε την πόρτα μου και κοντεύουν να την διαλύσουν.

Κοιτάω το ρολόι για να επανέλθω στην πραγματικότητα βίαια, λες και με τραβάγανε από τον αφαλό με ένα δεμένο σχοινί. 2 λεπτά απομένουν για να έρθει τι τρένο μου. 2 και οι μήνες για να αγγίξω τα 19 χρόνια αδιάκοπης αναπνοής σε αυτόν τον κόσμο. Χαμογελάω σιγανά και ειρωνικά, αγνοώντας τα παιχνίδια του σύμπαντος με το μυαλό μου !