New York City: Museum of Modern Art (MoMA)

It's been months since I returned from NYC but I couldn't find some time to collect all the beautiful photos I took, edit and upload them. I am gonna post loads of NYC photos in the near future, but I choose to begin with one of the most interesting things you can find in the city ; the Museum of Modern art (or MoMA). MoMA's collections extend from famous paintings of the 20th century (like Pablo Picasso, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Vincent van Gogh) to great sculptures, photographs of the Vietnam's war in which the United States are highly involved, aspects of life affected by war in general, modern furniture of the past decades and even arabic carpets flying your mind to Far East ! I spent circa 3 hours wandering all alone in the majesty of artistic expression, capturing almost everything. I have to mention I was made a note by one of the guards who turned out to be a Greece lover! A beautiful feeling smelling like your homeland 8,000 km away from your home, in another continent.

Θα είμαι εκεί.

Μερικές φόρες πρέπει να τρέξεις. Να τρέξεις τόσο δυνατά, μέχρι να νιώσεις τα πόδια σου να λυγίζουν, το σώμα σου να τραβιέται απελπιστικά στο έδαφος. Την καρδιά σου να μην είναι αρκετή. Πρέπει να τρέξεις πιο δυνατά, μέχρι να ακούσεις τα πνευμόνια σου να σκάνε, μέχρι να αρχίσουν τα μάτια σου να θαμπώνουν από τον αέρα, μέχρι η μνήμη να γίνει λήθη.

Δεν θέλω να τρέξω, όμως πρέπει. "Γιατί πρέπει;" αναρωτιέμαι. Πρέπει, μία λέξη γραφική, προστατική, μέσα από τα σπλάχνα της σάπιας κοινωνίας. "Τίποτα δεν πρέπει αν εγώ δεν θέλω", λέω στον εαυτό μου. "Μα απ'την άλλη, κάποιος άλλος δεν θα το είχε σκεφτεί αυτό; Γιατί συνέχεια να πρέπει; μήπως όλοι δα σκοτίζονται αν θα είμαι εγώ χαρούμενος ή δυστυχισμένος;" Αμέσως, η καταραμένη και μισητή προσταγή της κοινωνίας γίνεται συμβουλή. "Εντάξει, θα τρέξω, να δούμε τι θα καταλάβω". "Όχι, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Δεν με νοιάζει". Θέλω να κάτσω εδώ και να σε κοιτάζω όλη την ώρα, να περιμένω πότε θα με αφήσεις να διασχίσω λίγο το μυαλό σου, πότε θα κρυφτώ λίγο πίσω από τα πράγματα που βλέπεις. "Το λίγο μου είναι αρκετό για να μπορέσω να περπατήσω ξανά", συλλογιέμαι. "Αν έχω αυτό το λίγο όμως, μετά θα θέλω πιο πολύ. Κιάλλο. Ποτέ δεν θα είσαι αρκετή για μένα". Διλήμματα παντού, κατακόμβες των "θέλω" και "πρέπει" και "δεν πρέπει" με αιχμαλωτίζουν, σαν πελώρια φίδια ζώνουν το κορμί μου. Οι κόκκοι του χρόνου σε ελεύθερη πτώση. Και εγώ μετέωρος, να κοιτάζω απλανώς, να περιμένω πάλι να ξανάρθεις. Αποφασίζω να περπατήσω. "Έτσι θα είμαι κάπου στη μέση, κάπου μακρυά σου και κάπου κοντά σου. Θα σε περιμένω κάνοντας βόλτες εδώ τριγύρω. Μην με ξεχάσεις, σε παρακαλώ".

Μα και πάλι,όποτε σε ψάχνω, ποτέ δεν είσαι εδώ. Είναι νωρίς, τέτοια ώρα θα κοιμάσαι, σκέφτομαι. Και άλλη δικαιολογία για να συνεχίσω να περιμένω. Για να κοροϊδέψω λίγο το μυαλό μου. Είμαι ακόμη εδώ, γιατί με αφήνεις να περιμένω; Γιατί πάντα στο τέλος να μην ενωνόμαστε και εσύ να φεύγεις; Θα σε περιμένω, όμως. Για πολλή ώρα. Έλα ότι ώρα θέλεις, εδώ θα είμαι. Ό,τι και αν κάνω, ξέρεις πως πάντα θα μου τραβάς την προσοχή σαν άγκυρα. Πάντα θα μου ζαλίζεις τα μάτια σαν πύρινο καλοκαιρινό παρανάλωμα.

Και εγώ ο χαζός, κοίτα να δεις. Θα σε περιμένω.

Ακόμη μία φορά

 Η πραγματικότητα του τώρα

  Ενώ δεν περίμενα να συμβεί τόσα γρήγορα, τελικά να, πάλι ήρθε. Δεν το περίμενα, γιατί ομολογώ πως τον τελευταίο καιρό ένιωθα πολύ δυνατός για να αρχίσω να λυγίζω. Μα μάλλον έφτασε και εμένα η σειρά μου, όπως κάθε τι στον κόσμο αυτό παίρνει την κατιούσα κάποια στιγμή, να ακολουθήσω την πτώση. Σας ομολογώ επίσης ακόμη νιώθω ισχυρός, όμως μόνο εξωτερικά. Νιώθω σαν ένα κούφιο κουκούλι που απ'έξω είναι άφθαρτο αλλά από μέσα λείπουν τα πάντα. Τι να το κάνεις το γερό κουκούλι όταν μέσα σου νιώθεις ένα κενό που, για ακόμα μία φορά, ξέρεις πως δεν πρόκειται να καλυφθεί πέρα από τον παγωμένο χειμωνιάτικο άνεμο; Ένα κενό που παραμένει μόνο του, σαν ένα κομμάτι πάγου μέσα στα καυτά εντόσθια. Δεν θα με ενοχλούσε αν δεν το ένιωθα συνέχεια. Αν δεν αισθανόμουν την τρύπα του να μου απομυζά ολόκληρη την ζεστή χαρά, το χαμόγελο, τα όνειρα. Σαν ακατάσχετη αιμορραγία, νιώθω να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε στιγμή, σαν να γλιστρά και να πέφτει στον νεροχύτη, γνωρίζοντας πως αν ποτέ το βρω, τότε θα είναι σκουριασμένο ή πλέον άχρηστο. Βέβαια προσπαθώ να κλίνω το καπάκι που και που, χωρίς να διατηρώ και πολλές ελπίδες ότι θα μπορέσω να γεμίσω αυτή τη τρύπα του νεροχύτη κάποια στιγμή, και θα μπορέσω να μην φοβάμαι πως θα αύριο θα μου λείπει πάλι κάτι. Όμως αύριο πάντα θα λείπει κάτι, ακόμα και αν το προηγούμενο απόγευμα γεμίσω έναν σάκο του Άι Βασίλη με δώρα.

Η πραγματικότητα του κύκλου

Τα πράγματα θα είναι πάντα όπως τα θέλει το σύμπαν, και όχι εγώ. Και μάλλον το σύμπαν έχει ξεχάσει κάποιες πτυχές του Μιχαήλ, νομίζοντας πως είμαι μόνο σίδερο.

 Αν κάποια στιγμή το διαβάσεις αυτό, σύμπαν, σε παρακαλώ, θυμίσου πως δεν είμαι μόνο από σίδερο φτιαγμένος.

Μέχρι τότε όμως, εγώ θα συνεχίσω να λυγίζω, να πυρακτώνομαι, να λιώνω και να εξατμίζομαι. Θα συνεχίσω να αναλώνομαι και τα καταναλώνομαι. Γιατί αυτόν τον κόσμο, ποτέ μου δεν τον κατάλαβα.

Θα βασιστώ στο ότι το χαμόγελο σου δεν θα με προδώσει. Στο ότι ο αυθορμητισμός σου, η γαλήνη του βλέμματος και η αγνή ψυχή σου θα ακολουθήσουν τις σκέψεις μου.

Ο δρόμος είναι μακρύς. Πρέπει να συνεχίσω.