Η πραγματικότητα του τώρα
Ενώ δεν περίμενα να συμβεί τόσα γρήγορα, τελικά να, πάλι ήρθε. Δεν το περίμενα, γιατί ομολογώ πως τον τελευταίο καιρό ένιωθα πολύ δυνατός για να αρχίσω να λυγίζω. Μα μάλλον έφτασε και εμένα η σειρά μου, όπως κάθε τι στον κόσμο αυτό παίρνει την κατιούσα κάποια στιγμή, να ακολουθήσω την πτώση. Σας ομολογώ επίσης ακόμη νιώθω ισχυρός, όμως μόνο εξωτερικά. Νιώθω σαν ένα κούφιο κουκούλι που απ'έξω είναι άφθαρτο αλλά από μέσα λείπουν τα πάντα. Τι να το κάνεις το γερό κουκούλι όταν μέσα σου νιώθεις ένα κενό που, για ακόμα μία φορά, ξέρεις πως δεν πρόκειται να καλυφθεί πέρα από τον παγωμένο χειμωνιάτικο άνεμο; Ένα κενό που παραμένει μόνο του, σαν ένα κομμάτι πάγου μέσα στα καυτά εντόσθια. Δεν θα με ενοχλούσε αν δεν το ένιωθα συνέχεια. Αν δεν αισθανόμουν την τρύπα του να μου απομυζά ολόκληρη την ζεστή χαρά, το χαμόγελο, τα όνειρα. Σαν ακατάσχετη αιμορραγία, νιώθω να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε στιγμή, σαν να γλιστρά και να πέφτει στον νεροχύτη, γνωρίζοντας πως αν ποτέ το βρω, τότε θα είναι σκουριασμένο ή πλέον άχρηστο. Βέβαια προσπαθώ να κλίνω το καπάκι που και που, χωρίς να διατηρώ και πολλές ελπίδες ότι θα μπορέσω να γεμίσω αυτή τη τρύπα του νεροχύτη κάποια στιγμή, και θα μπορέσω να μην φοβάμαι πως θα αύριο θα μου λείπει πάλι κάτι. Όμως αύριο πάντα θα λείπει κάτι, ακόμα και αν το προηγούμενο απόγευμα γεμίσω έναν σάκο του Άι Βασίλη με δώρα.
Η πραγματικότητα του κύκλου
Τα πράγματα θα είναι πάντα όπως τα θέλει το σύμπαν, και όχι εγώ. Και μάλλον το σύμπαν έχει ξεχάσει κάποιες πτυχές του Μιχαήλ, νομίζοντας πως είμαι μόνο σίδερο.
Αν κάποια στιγμή το διαβάσεις αυτό, σύμπαν, σε παρακαλώ, θυμίσου πως δεν είμαι μόνο από σίδερο φτιαγμένος.
Μέχρι τότε όμως, εγώ θα συνεχίσω να λυγίζω, να πυρακτώνομαι, να λιώνω και να εξατμίζομαι. Θα συνεχίσω να αναλώνομαι και τα καταναλώνομαι. Γιατί αυτόν τον κόσμο, ποτέ μου δεν τον κατάλαβα.
Θα βασιστώ στο ότι το χαμόγελο σου δεν θα με προδώσει. Στο ότι ο αυθορμητισμός σου, η γαλήνη του βλέμματος και η αγνή ψυχή σου θα ακολουθήσουν τις σκέψεις μου.
Ο δρόμος είναι μακρύς. Πρέπει να συνεχίσω.
Ενώ δεν περίμενα να συμβεί τόσα γρήγορα, τελικά να, πάλι ήρθε. Δεν το περίμενα, γιατί ομολογώ πως τον τελευταίο καιρό ένιωθα πολύ δυνατός για να αρχίσω να λυγίζω. Μα μάλλον έφτασε και εμένα η σειρά μου, όπως κάθε τι στον κόσμο αυτό παίρνει την κατιούσα κάποια στιγμή, να ακολουθήσω την πτώση. Σας ομολογώ επίσης ακόμη νιώθω ισχυρός, όμως μόνο εξωτερικά. Νιώθω σαν ένα κούφιο κουκούλι που απ'έξω είναι άφθαρτο αλλά από μέσα λείπουν τα πάντα. Τι να το κάνεις το γερό κουκούλι όταν μέσα σου νιώθεις ένα κενό που, για ακόμα μία φορά, ξέρεις πως δεν πρόκειται να καλυφθεί πέρα από τον παγωμένο χειμωνιάτικο άνεμο; Ένα κενό που παραμένει μόνο του, σαν ένα κομμάτι πάγου μέσα στα καυτά εντόσθια. Δεν θα με ενοχλούσε αν δεν το ένιωθα συνέχεια. Αν δεν αισθανόμουν την τρύπα του να μου απομυζά ολόκληρη την ζεστή χαρά, το χαμόγελο, τα όνειρα. Σαν ακατάσχετη αιμορραγία, νιώθω να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε στιγμή, σαν να γλιστρά και να πέφτει στον νεροχύτη, γνωρίζοντας πως αν ποτέ το βρω, τότε θα είναι σκουριασμένο ή πλέον άχρηστο. Βέβαια προσπαθώ να κλίνω το καπάκι που και που, χωρίς να διατηρώ και πολλές ελπίδες ότι θα μπορέσω να γεμίσω αυτή τη τρύπα του νεροχύτη κάποια στιγμή, και θα μπορέσω να μην φοβάμαι πως θα αύριο θα μου λείπει πάλι κάτι. Όμως αύριο πάντα θα λείπει κάτι, ακόμα και αν το προηγούμενο απόγευμα γεμίσω έναν σάκο του Άι Βασίλη με δώρα.
Η πραγματικότητα του κύκλου
Τα πράγματα θα είναι πάντα όπως τα θέλει το σύμπαν, και όχι εγώ. Και μάλλον το σύμπαν έχει ξεχάσει κάποιες πτυχές του Μιχαήλ, νομίζοντας πως είμαι μόνο σίδερο.
Αν κάποια στιγμή το διαβάσεις αυτό, σύμπαν, σε παρακαλώ, θυμίσου πως δεν είμαι μόνο από σίδερο φτιαγμένος.
Μέχρι τότε όμως, εγώ θα συνεχίσω να λυγίζω, να πυρακτώνομαι, να λιώνω και να εξατμίζομαι. Θα συνεχίσω να αναλώνομαι και τα καταναλώνομαι. Γιατί αυτόν τον κόσμο, ποτέ μου δεν τον κατάλαβα.
Θα βασιστώ στο ότι το χαμόγελο σου δεν θα με προδώσει. Στο ότι ο αυθορμητισμός σου, η γαλήνη του βλέμματος και η αγνή ψυχή σου θα ακολουθήσουν τις σκέψεις μου.
Ο δρόμος είναι μακρύς. Πρέπει να συνεχίσω.
No comments:
Post a Comment