I escaped to the Mountains

  I am posting some beautiful pictures I captured with my camera while on a half-day trip to Mount Falakro, located in Northern Greece, close to the borders with Bulgaria. The scenery was breath-taking, the snow couldn't beat the sharp rocks so it filled the gaps between them. I entcountered a beautiful isolated monastery too, so the last two pictures refer to it's interior.

New York City: Museum of Modern Art (MoMA)

It's been months since I returned from NYC but I couldn't find some time to collect all the beautiful photos I took, edit and upload them. I am gonna post loads of NYC photos in the near future, but I choose to begin with one of the most interesting things you can find in the city ; the Museum of Modern art (or MoMA). MoMA's collections extend from famous paintings of the 20th century (like Pablo Picasso, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Vincent van Gogh) to great sculptures, photographs of the Vietnam's war in which the United States are highly involved, aspects of life affected by war in general, modern furniture of the past decades and even arabic carpets flying your mind to Far East ! I spent circa 3 hours wandering all alone in the majesty of artistic expression, capturing almost everything. I have to mention I was made a note by one of the guards who turned out to be a Greece lover! A beautiful feeling smelling like your homeland 8,000 km away from your home, in another continent.

Θα είμαι εκεί.

Μερικές φόρες πρέπει να τρέξεις. Να τρέξεις τόσο δυνατά, μέχρι να νιώσεις τα πόδια σου να λυγίζουν, το σώμα σου να τραβιέται απελπιστικά στο έδαφος. Την καρδιά σου να μην είναι αρκετή. Πρέπει να τρέξεις πιο δυνατά, μέχρι να ακούσεις τα πνευμόνια σου να σκάνε, μέχρι να αρχίσουν τα μάτια σου να θαμπώνουν από τον αέρα, μέχρι η μνήμη να γίνει λήθη.

Δεν θέλω να τρέξω, όμως πρέπει. "Γιατί πρέπει;" αναρωτιέμαι. Πρέπει, μία λέξη γραφική, προστατική, μέσα από τα σπλάχνα της σάπιας κοινωνίας. "Τίποτα δεν πρέπει αν εγώ δεν θέλω", λέω στον εαυτό μου. "Μα απ'την άλλη, κάποιος άλλος δεν θα το είχε σκεφτεί αυτό; Γιατί συνέχεια να πρέπει; μήπως όλοι δα σκοτίζονται αν θα είμαι εγώ χαρούμενος ή δυστυχισμένος;" Αμέσως, η καταραμένη και μισητή προσταγή της κοινωνίας γίνεται συμβουλή. "Εντάξει, θα τρέξω, να δούμε τι θα καταλάβω". "Όχι, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Δεν με νοιάζει". Θέλω να κάτσω εδώ και να σε κοιτάζω όλη την ώρα, να περιμένω πότε θα με αφήσεις να διασχίσω λίγο το μυαλό σου, πότε θα κρυφτώ λίγο πίσω από τα πράγματα που βλέπεις. "Το λίγο μου είναι αρκετό για να μπορέσω να περπατήσω ξανά", συλλογιέμαι. "Αν έχω αυτό το λίγο όμως, μετά θα θέλω πιο πολύ. Κιάλλο. Ποτέ δεν θα είσαι αρκετή για μένα". Διλήμματα παντού, κατακόμβες των "θέλω" και "πρέπει" και "δεν πρέπει" με αιχμαλωτίζουν, σαν πελώρια φίδια ζώνουν το κορμί μου. Οι κόκκοι του χρόνου σε ελεύθερη πτώση. Και εγώ μετέωρος, να κοιτάζω απλανώς, να περιμένω πάλι να ξανάρθεις. Αποφασίζω να περπατήσω. "Έτσι θα είμαι κάπου στη μέση, κάπου μακρυά σου και κάπου κοντά σου. Θα σε περιμένω κάνοντας βόλτες εδώ τριγύρω. Μην με ξεχάσεις, σε παρακαλώ".

Μα και πάλι,όποτε σε ψάχνω, ποτέ δεν είσαι εδώ. Είναι νωρίς, τέτοια ώρα θα κοιμάσαι, σκέφτομαι. Και άλλη δικαιολογία για να συνεχίσω να περιμένω. Για να κοροϊδέψω λίγο το μυαλό μου. Είμαι ακόμη εδώ, γιατί με αφήνεις να περιμένω; Γιατί πάντα στο τέλος να μην ενωνόμαστε και εσύ να φεύγεις; Θα σε περιμένω, όμως. Για πολλή ώρα. Έλα ότι ώρα θέλεις, εδώ θα είμαι. Ό,τι και αν κάνω, ξέρεις πως πάντα θα μου τραβάς την προσοχή σαν άγκυρα. Πάντα θα μου ζαλίζεις τα μάτια σαν πύρινο καλοκαιρινό παρανάλωμα.

Και εγώ ο χαζός, κοίτα να δεις. Θα σε περιμένω.

Ακόμη μία φορά

 Η πραγματικότητα του τώρα

  Ενώ δεν περίμενα να συμβεί τόσα γρήγορα, τελικά να, πάλι ήρθε. Δεν το περίμενα, γιατί ομολογώ πως τον τελευταίο καιρό ένιωθα πολύ δυνατός για να αρχίσω να λυγίζω. Μα μάλλον έφτασε και εμένα η σειρά μου, όπως κάθε τι στον κόσμο αυτό παίρνει την κατιούσα κάποια στιγμή, να ακολουθήσω την πτώση. Σας ομολογώ επίσης ακόμη νιώθω ισχυρός, όμως μόνο εξωτερικά. Νιώθω σαν ένα κούφιο κουκούλι που απ'έξω είναι άφθαρτο αλλά από μέσα λείπουν τα πάντα. Τι να το κάνεις το γερό κουκούλι όταν μέσα σου νιώθεις ένα κενό που, για ακόμα μία φορά, ξέρεις πως δεν πρόκειται να καλυφθεί πέρα από τον παγωμένο χειμωνιάτικο άνεμο; Ένα κενό που παραμένει μόνο του, σαν ένα κομμάτι πάγου μέσα στα καυτά εντόσθια. Δεν θα με ενοχλούσε αν δεν το ένιωθα συνέχεια. Αν δεν αισθανόμουν την τρύπα του να μου απομυζά ολόκληρη την ζεστή χαρά, το χαμόγελο, τα όνειρα. Σαν ακατάσχετη αιμορραγία, νιώθω να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε στιγμή, σαν να γλιστρά και να πέφτει στον νεροχύτη, γνωρίζοντας πως αν ποτέ το βρω, τότε θα είναι σκουριασμένο ή πλέον άχρηστο. Βέβαια προσπαθώ να κλίνω το καπάκι που και που, χωρίς να διατηρώ και πολλές ελπίδες ότι θα μπορέσω να γεμίσω αυτή τη τρύπα του νεροχύτη κάποια στιγμή, και θα μπορέσω να μην φοβάμαι πως θα αύριο θα μου λείπει πάλι κάτι. Όμως αύριο πάντα θα λείπει κάτι, ακόμα και αν το προηγούμενο απόγευμα γεμίσω έναν σάκο του Άι Βασίλη με δώρα.

Η πραγματικότητα του κύκλου

Τα πράγματα θα είναι πάντα όπως τα θέλει το σύμπαν, και όχι εγώ. Και μάλλον το σύμπαν έχει ξεχάσει κάποιες πτυχές του Μιχαήλ, νομίζοντας πως είμαι μόνο σίδερο.

 Αν κάποια στιγμή το διαβάσεις αυτό, σύμπαν, σε παρακαλώ, θυμίσου πως δεν είμαι μόνο από σίδερο φτιαγμένος.

Μέχρι τότε όμως, εγώ θα συνεχίσω να λυγίζω, να πυρακτώνομαι, να λιώνω και να εξατμίζομαι. Θα συνεχίσω να αναλώνομαι και τα καταναλώνομαι. Γιατί αυτόν τον κόσμο, ποτέ μου δεν τον κατάλαβα.

Θα βασιστώ στο ότι το χαμόγελο σου δεν θα με προδώσει. Στο ότι ο αυθορμητισμός σου, η γαλήνη του βλέμματος και η αγνή ψυχή σου θα ακολουθήσουν τις σκέψεις μου.

Ο δρόμος είναι μακρύς. Πρέπει να συνεχίσω.

The colourful World of Andy Warhol

When I listen to the name of Andy Warhol, my mind is filled with colourful Marilyn Monroes, Elvises and Campbell cans. 

  Undoubtedly, Andy Warhol was one of the greatest artists of the 20th century, considered to be a leading figure in the visual art movement (pop art) and having offered a great deal of masterpieces in various fields like photography, painting, hand drawing, silk screening, music and even filming.His hometown is located in Pennsylvania and so does his museum, the largest in the US dedicated to a very single artist. Andy lead an openly gay life without the fear of the still conservative society, whose liberation from the homosexuality stereotypes hasn't still taken place through the gay liberation movement.
  His work is characterised by the extended use of objects frequently utilised in the daily life -such as soup cans and cars, the celebrity circle, including Elvis Presley and Marilyn Monroe, historical figures, like Mao Zedong and the field of advertisement that flourished by the '60s.
  Andy created a short film of continuous slow motion footage of Empire State Building located in New York city. The film is called Empire and is roughly 8 hours long. The subject is focused on the top of the highest building in NYC and the film room was located in the Rockefeller Center. Despite the eight hour length of the film when projected, the original length of the footage was just 6 hours and 36 mins. This 1,5 hour gap is a result of the depletion to the number of frames shown per second.

  Another short film of Andy Warhol is called Eat and is focused on a man eating a mushroom for 45 minutes. Andy directed and produced the film Batman Dracula, without the permission of DC comics though.
  Other films of Andy Warhol are Vinyl, which is considered to be an adaption of the popular novel A Clockwork Orange and Chelsea Girls, which is his most critically successful and popular film.

   A failed attempt of Andy's assassination at his own studio led to a profound change in his artwork and life, bringing about physical effects and difficulties on Andy's health. The perpetrator was a feminist called Valerie Solanas who had been working with Andy at his studio. The reason of her action was her turning away of Andy's Studio (called Factory) after asking for the return of a script from Andy. It had probably been misplaced.   

  Andy Warhol died in New York City on February of 1987. He had been noting a good recovery progress after a surgery he was forced to undergo before dying in his sleep from a sudden cardiac arrhythmia.

Text written by Michaelangelo - infos found on Wikipedia - photos found on the net 

Ω, αγαπημένη μου Νέα Υόρκη

''Και κάτι τέτοιες πρωινές ώρες με πιάνει η θανάσιμες εκείνη μελαγχολία που κοιτώ φωτογραφίες από τις διακοπές μου και σκέφτομαι ότι όσος καιρός και να περάσει, δεν θα σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι αυτό το καλοκαίρι. Κάθε φωτογραφία και ένα χαμόγελο, αλλά και μια μαχαιριά. Δίκοπο μαχαίρι κάθε όμορφη ανάμνηση από την πιο όμορφη εξόρμηση της ζωής μου. Κάθε δευτερόλεπτο που επαναφέρω στο μυαλό μου, μου προκαλεί ένα μικρό πρόσκαιρο αιμάτωμα...μα όποιο και να είναι το μετέπειτα τίμημα -που θα πληρώνω για αρκετό καιρό σίγουρα!-πως να μετανιώσω ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη;''

  Η αλήθεια είναι πως ήθελα καιρό να γράψω για αυτό το καλοκαίρι. Μέρες και βδομάδες ολόκληρες. Είναι η πρώτη φορά που συνδέω την ψυχή μου τόσο πολύ με ένα κομμάτι ύλης. Και σας εκμυστηρεύομαι πως δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο μεγάλη απώλεια επειδή αποχωρίζομαι ένα μέρος.

   Είναι η κάθε γωνιά αυτής της πόλης, είναι ο αέρας ο αλλιώτικος, τα πάνλευκα ηλεκτρισμένα σύννεφα τα μεσάνυχτα πάνω από την πόλη που λαμπαδιάζουν υπό το φως των Γιγάντων. Είναι οι άνθρωποι, τα χαμόγελα, το παιδί στην διασταύρωση 5th Ave και 59th Str. που μου χαμογέλασε την τελευταία μέρα. Είναι ο φύλακας στο μουσείο μοντέρνας τέχνης που μου ψέλλισε κάποιες ελληνικές λέξεις δηλώνοντας τρομερός θαυμαστής της Ελλάδας. Είναι ο άγνωστος μουσικός που έπαιξε τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας μπροστά σε όλα τα πλήθη που περιμένανε να επιβιβαστούν στο ferry boat για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Είναι η γλυκιά κοπέλα σε εκείνο το μαγαζί που ήθελα να της ζητήσω να βγούμε αλλά δεν το έκανα ποτέ. Είναι η κυρία στο εκδοτήριο εισιτηρίων του Empire State Building που μου χαμογέλασε όταν παραπονέθηκα που δεν έχουν φοιτητικό εισιτήριο. Είναι όλοι οι πανέμορφοι άνθρωποι που είδα, είναι το ζευγάρι των ομοφυλόφιλων που αγκαλιάστηκαν στο δρόμο, είναι οι στρουμπουλότατες κυρίες με το απίστευτο στυλ και την αυτοπεποίθηση πιο ψηλά από τους ουρανοξύστες, είναι τα κτήρια των Τιτάνων που ορθώνονται μέχρι το διάστημα, είναι ο αχανής σιδηρόδρομος που κυριεύει την Γη, είναι η παράδεισος του Central Park μέσα στον παράδεισο του Manhattan Είναι όλα αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω.

Τόσο μακρυά από όλα μα και τόσο κοντά στα πάντα. Η πόλη των χιλιάδων προσώπων, της πανσπερμίας εθνικοτήτων που την απαρτίζουν, της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας, του Καπιταλισμού και του χρήματος,της χλιδής και της μόδας, της αγάπης και της ανθρωπιάς.

Σαν τις γυάλινες σφαίρες με τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που κουνάμε για να σηκωθούν τα χιόνια. Τα χιόνια των αναμνήσεων που πολιορκούν το σπίτι. Όμως εγώ δεν θα κουραστώ ποτέ να ανακινώ την σφαίρα μου !

Να είμαι βέβαιος πως θα επιστρέψω πολύ σύντομα. Είμαι. 

Ω αγαπημένη μου Νέα Υόρκη!