Μερικές φόρες πρέπει να τρέξεις. Να τρέξεις τόσο δυνατά, μέχρι να νιώσεις τα πόδια σου να λυγίζουν, το σώμα σου να τραβιέται απελπιστικά στο έδαφος. Την καρδιά σου να μην είναι αρκετή. Πρέπει να τρέξεις πιο δυνατά, μέχρι να ακούσεις τα πνευμόνια σου να σκάνε, μέχρι να αρχίσουν τα μάτια σου να θαμπώνουν από τον αέρα, μέχρι η μνήμη να γίνει λήθη.
Δεν θέλω να τρέξω, όμως πρέπει. "Γιατί πρέπει;" αναρωτιέμαι. Πρέπει, μία λέξη γραφική, προστατική, μέσα από τα σπλάχνα της σάπιας κοινωνίας. "Τίποτα δεν πρέπει αν εγώ δεν θέλω", λέω στον εαυτό μου. "Μα απ'την άλλη, κάποιος άλλος δεν θα το είχε σκεφτεί αυτό; Γιατί συνέχεια να πρέπει; μήπως όλοι δα σκοτίζονται αν θα είμαι εγώ χαρούμενος ή δυστυχισμένος;" Αμέσως, η καταραμένη και μισητή προσταγή της κοινωνίας γίνεται συμβουλή. "Εντάξει, θα τρέξω, να δούμε τι θα καταλάβω". "Όχι, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Δεν με νοιάζει". Θέλω να κάτσω εδώ και να σε κοιτάζω όλη την ώρα, να περιμένω πότε θα με αφήσεις να διασχίσω λίγο το μυαλό σου, πότε θα κρυφτώ λίγο πίσω από τα πράγματα που βλέπεις. "Το λίγο μου είναι αρκετό για να μπορέσω να περπατήσω ξανά", συλλογιέμαι. "Αν έχω αυτό το λίγο όμως, μετά θα θέλω πιο πολύ. Κιάλλο. Ποτέ δεν θα είσαι αρκετή για μένα". Διλήμματα παντού, κατακόμβες των "θέλω" και "πρέπει" και "δεν πρέπει" με αιχμαλωτίζουν, σαν πελώρια φίδια ζώνουν το κορμί μου. Οι κόκκοι του χρόνου σε ελεύθερη πτώση. Και εγώ μετέωρος, να κοιτάζω απλανώς, να περιμένω πάλι να ξανάρθεις. Αποφασίζω να περπατήσω. "Έτσι θα είμαι κάπου στη μέση, κάπου μακρυά σου και κάπου κοντά σου. Θα σε περιμένω κάνοντας βόλτες εδώ τριγύρω. Μην με ξεχάσεις, σε παρακαλώ".
Μα και πάλι,όποτε σε ψάχνω, ποτέ δεν είσαι εδώ. Είναι νωρίς, τέτοια ώρα θα κοιμάσαι, σκέφτομαι. Και άλλη δικαιολογία για να συνεχίσω να περιμένω. Για να κοροϊδέψω λίγο το μυαλό μου. Είμαι ακόμη εδώ, γιατί με αφήνεις να περιμένω; Γιατί πάντα στο τέλος να μην ενωνόμαστε και εσύ να φεύγεις; Θα σε περιμένω, όμως. Για πολλή ώρα. Έλα ότι ώρα θέλεις, εδώ θα είμαι. Ό,τι και αν κάνω, ξέρεις πως πάντα θα μου τραβάς την προσοχή σαν άγκυρα. Πάντα θα μου ζαλίζεις τα μάτια σαν πύρινο καλοκαιρινό παρανάλωμα.
Και εγώ ο χαζός, κοίτα να δεις. Θα σε περιμένω.
Δεν θέλω να τρέξω, όμως πρέπει. "Γιατί πρέπει;" αναρωτιέμαι. Πρέπει, μία λέξη γραφική, προστατική, μέσα από τα σπλάχνα της σάπιας κοινωνίας. "Τίποτα δεν πρέπει αν εγώ δεν θέλω", λέω στον εαυτό μου. "Μα απ'την άλλη, κάποιος άλλος δεν θα το είχε σκεφτεί αυτό; Γιατί συνέχεια να πρέπει; μήπως όλοι δα σκοτίζονται αν θα είμαι εγώ χαρούμενος ή δυστυχισμένος;" Αμέσως, η καταραμένη και μισητή προσταγή της κοινωνίας γίνεται συμβουλή. "Εντάξει, θα τρέξω, να δούμε τι θα καταλάβω". "Όχι, θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Δεν με νοιάζει". Θέλω να κάτσω εδώ και να σε κοιτάζω όλη την ώρα, να περιμένω πότε θα με αφήσεις να διασχίσω λίγο το μυαλό σου, πότε θα κρυφτώ λίγο πίσω από τα πράγματα που βλέπεις. "Το λίγο μου είναι αρκετό για να μπορέσω να περπατήσω ξανά", συλλογιέμαι. "Αν έχω αυτό το λίγο όμως, μετά θα θέλω πιο πολύ. Κιάλλο. Ποτέ δεν θα είσαι αρκετή για μένα". Διλήμματα παντού, κατακόμβες των "θέλω" και "πρέπει" και "δεν πρέπει" με αιχμαλωτίζουν, σαν πελώρια φίδια ζώνουν το κορμί μου. Οι κόκκοι του χρόνου σε ελεύθερη πτώση. Και εγώ μετέωρος, να κοιτάζω απλανώς, να περιμένω πάλι να ξανάρθεις. Αποφασίζω να περπατήσω. "Έτσι θα είμαι κάπου στη μέση, κάπου μακρυά σου και κάπου κοντά σου. Θα σε περιμένω κάνοντας βόλτες εδώ τριγύρω. Μην με ξεχάσεις, σε παρακαλώ".
Μα και πάλι,όποτε σε ψάχνω, ποτέ δεν είσαι εδώ. Είναι νωρίς, τέτοια ώρα θα κοιμάσαι, σκέφτομαι. Και άλλη δικαιολογία για να συνεχίσω να περιμένω. Για να κοροϊδέψω λίγο το μυαλό μου. Είμαι ακόμη εδώ, γιατί με αφήνεις να περιμένω; Γιατί πάντα στο τέλος να μην ενωνόμαστε και εσύ να φεύγεις; Θα σε περιμένω, όμως. Για πολλή ώρα. Έλα ότι ώρα θέλεις, εδώ θα είμαι. Ό,τι και αν κάνω, ξέρεις πως πάντα θα μου τραβάς την προσοχή σαν άγκυρα. Πάντα θα μου ζαλίζεις τα μάτια σαν πύρινο καλοκαιρινό παρανάλωμα.
Και εγώ ο χαζός, κοίτα να δεις. Θα σε περιμένω.
No comments:
Post a Comment