''Και κάτι τέτοιες πρωινές ώρες με πιάνει η θανάσιμες εκείνη μελαγχολία που κοιτώ φωτογραφίες από τις διακοπές μου και σκέφτομαι ότι όσος καιρός και να περάσει, δεν θα σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι αυτό το καλοκαίρι. Κάθε φωτογραφία και ένα χαμόγελο, αλλά και μια μαχαιριά. Δίκοπο μαχαίρι κάθε όμορφη ανάμνηση από την πιο όμορφη εξόρμηση της ζωής μου. Κάθε δευτερόλεπτο που επαναφέρω στο μυαλό μου, μου προκαλεί ένα μικρό πρόσκαιρο αιμάτωμα...μα όποιο και να είναι το μετέπειτα τίμημα -που θα πληρώνω για αρκετό καιρό σίγουρα!-πως να μετανιώσω ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη;''
Η αλήθεια είναι πως ήθελα καιρό να γράψω για αυτό το καλοκαίρι. Μέρες και βδομάδες ολόκληρες. Είναι η πρώτη φορά που συνδέω την ψυχή μου τόσο πολύ με ένα κομμάτι ύλης. Και σας εκμυστηρεύομαι πως δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο μεγάλη απώλεια επειδή αποχωρίζομαι ένα μέρος.
Είναι η κάθε γωνιά αυτής της πόλης, είναι ο αέρας ο αλλιώτικος, τα πάνλευκα ηλεκτρισμένα σύννεφα τα μεσάνυχτα πάνω από την πόλη που λαμπαδιάζουν υπό το φως των Γιγάντων. Είναι οι άνθρωποι, τα χαμόγελα, το παιδί στην διασταύρωση 5th Ave και 59th Str. που μου χαμογέλασε την τελευταία μέρα. Είναι ο φύλακας στο μουσείο μοντέρνας τέχνης που μου ψέλλισε κάποιες ελληνικές λέξεις δηλώνοντας τρομερός θαυμαστής της Ελλάδας. Είναι ο άγνωστος μουσικός που έπαιξε τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας μπροστά σε όλα τα πλήθη που περιμένανε να επιβιβαστούν στο ferry boat για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Είναι η γλυκιά κοπέλα σε εκείνο το μαγαζί που ήθελα να της ζητήσω να βγούμε αλλά δεν το έκανα ποτέ. Είναι η κυρία στο εκδοτήριο εισιτηρίων του Empire State Building που μου χαμογέλασε όταν παραπονέθηκα που δεν έχουν φοιτητικό εισιτήριο. Είναι όλοι οι πανέμορφοι άνθρωποι που είδα, είναι το ζευγάρι των ομοφυλόφιλων που αγκαλιάστηκαν στο δρόμο, είναι οι στρουμπουλότατες κυρίες με το απίστευτο στυλ και την αυτοπεποίθηση πιο ψηλά από τους ουρανοξύστες, είναι τα κτήρια των Τιτάνων που ορθώνονται μέχρι το διάστημα, είναι ο αχανής σιδηρόδρομος που κυριεύει την Γη, είναι η παράδεισος του Central Park μέσα στον παράδεισο του Manhattan Είναι όλα αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω.
Τόσο μακρυά από όλα μα και τόσο κοντά στα πάντα. Η πόλη των χιλιάδων προσώπων, της πανσπερμίας εθνικοτήτων που την απαρτίζουν, της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας, του Καπιταλισμού και του χρήματος,της χλιδής και της μόδας, της αγάπης και της ανθρωπιάς.
Σαν τις γυάλινες σφαίρες με τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που κουνάμε για να σηκωθούν τα χιόνια. Τα χιόνια των αναμνήσεων που πολιορκούν το σπίτι. Όμως εγώ δεν θα κουραστώ ποτέ να ανακινώ την σφαίρα μου !
Να είμαι βέβαιος πως θα επιστρέψω πολύ σύντομα. Είμαι.
Ω αγαπημένη μου Νέα Υόρκη!
Η αλήθεια είναι πως ήθελα καιρό να γράψω για αυτό το καλοκαίρι. Μέρες και βδομάδες ολόκληρες. Είναι η πρώτη φορά που συνδέω την ψυχή μου τόσο πολύ με ένα κομμάτι ύλης. Και σας εκμυστηρεύομαι πως δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο μεγάλη απώλεια επειδή αποχωρίζομαι ένα μέρος.
Είναι η κάθε γωνιά αυτής της πόλης, είναι ο αέρας ο αλλιώτικος, τα πάνλευκα ηλεκτρισμένα σύννεφα τα μεσάνυχτα πάνω από την πόλη που λαμπαδιάζουν υπό το φως των Γιγάντων. Είναι οι άνθρωποι, τα χαμόγελα, το παιδί στην διασταύρωση 5th Ave και 59th Str. που μου χαμογέλασε την τελευταία μέρα. Είναι ο φύλακας στο μουσείο μοντέρνας τέχνης που μου ψέλλισε κάποιες ελληνικές λέξεις δηλώνοντας τρομερός θαυμαστής της Ελλάδας. Είναι ο άγνωστος μουσικός που έπαιξε τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας μπροστά σε όλα τα πλήθη που περιμένανε να επιβιβαστούν στο ferry boat για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Είναι η γλυκιά κοπέλα σε εκείνο το μαγαζί που ήθελα να της ζητήσω να βγούμε αλλά δεν το έκανα ποτέ. Είναι η κυρία στο εκδοτήριο εισιτηρίων του Empire State Building που μου χαμογέλασε όταν παραπονέθηκα που δεν έχουν φοιτητικό εισιτήριο. Είναι όλοι οι πανέμορφοι άνθρωποι που είδα, είναι το ζευγάρι των ομοφυλόφιλων που αγκαλιάστηκαν στο δρόμο, είναι οι στρουμπουλότατες κυρίες με το απίστευτο στυλ και την αυτοπεποίθηση πιο ψηλά από τους ουρανοξύστες, είναι τα κτήρια των Τιτάνων που ορθώνονται μέχρι το διάστημα, είναι ο αχανής σιδηρόδρομος που κυριεύει την Γη, είναι η παράδεισος του Central Park μέσα στον παράδεισο του Manhattan Είναι όλα αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω.
Τόσο μακρυά από όλα μα και τόσο κοντά στα πάντα. Η πόλη των χιλιάδων προσώπων, της πανσπερμίας εθνικοτήτων που την απαρτίζουν, της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας, του Καπιταλισμού και του χρήματος,της χλιδής και της μόδας, της αγάπης και της ανθρωπιάς.
Σαν τις γυάλινες σφαίρες με τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που κουνάμε για να σηκωθούν τα χιόνια. Τα χιόνια των αναμνήσεων που πολιορκούν το σπίτι. Όμως εγώ δεν θα κουραστώ ποτέ να ανακινώ την σφαίρα μου !
Να είμαι βέβαιος πως θα επιστρέψω πολύ σύντομα. Είμαι.
Ω αγαπημένη μου Νέα Υόρκη!
